زندگی با چاشنی غرغراسیون+ holiday نوشت:

---

امروز هنوز یه کمی از کلافه گی دیروز رو با خودم کشیدم اوردم... صبح که از خواب بیدار شدم طبق معمول با انگشت شست پام پنجره بالاسرم رو باز کردم که یه آفتابی به صورتم بخوره تا بلند شم... ولی خبری نبود... چشامو باز کردم دیدم... اه ابر تو آسمونه... یه ذره هنگ بودم بعد عین خولا به خودم گفتم آدم عاقل تو پاییز دنبال آفتاب می گرده؟؟؟ دوباره چشمامو بستم و خوابیم... نمی دونم چقدر گذشت یهو فهمیدم چه خنگ بازی درآوردم از خواب پردیم دیدم ساعت 7.20 شده و یه غر جانانه زدم که آخه  دختره ی (biiiiib) الان تو چله تابستونیم... پائیز کجا بود... وااای این ساعت من همیشه نصف راه و رفته بودم... دیدی چی شد... باز دیر می رسم....

واقعا دلم می خواد بعضی وقتا مثل سی یرا و انریکه تو آهنگ takin back my love تمام حرص و اعصبانیتم رو رو وسایل خونه خالی کنم... فقط یه جوری که بعدش به آرامش برسم... دیروز نمونه یه آدم غر غرو و عصبی بودم!!! از کله صبح که رسیدم سر ملت غر زدم و باهاشون تند صحبت کردم! این چرا اینجاس... اون چرا کجه... چرا در گنجه بازه... فلانی چرا نیومده... اون یکی برا چی رفته مرخصی...  چرا کتری رو گازه... چرا بر گه های من نیست... صندلی چرا سفته... چرا دم خر درازه... غر و غر وغر و غر... دست خودم نیست... نمی دونم شاید علت درست و حسابی هم نداشته باشه ولی گاهی سراغ آدم میاد... البته فشار کارهای این چند وقت برای ممیزی هم مزید بر علت بود...

دیروزم که نتایج اولیه کنکور اومد... بابا دیشب می گفت امسال اتفاقات بد بعد از اعلام نتیجه نسبت به سال های قبل خیلی کمتر بوده و بیمارستان خلوته! یه چیزه خیلی جالب تر هم که دیروز چند جا دیدم این بود که بعضی ها برا بچه هاشون جلو در خونه شون پلاکارد زده بودن که چه می دونم... فلانی عزیز ، تلاش پر ثمر شما را در یکسال اخیر و پشت سر گذاشتن کنکور با رتبه ی عالی 12  تبریک و تهنیت عرض می کنیم... والا تاحالا هزار جور پلاکارد  دیده بودیم الا این یکی... جان خودم اون موقع ها اگه از ما هم اینقدر تقدیر و تشکر شده بود شاید الان فیلسوفی... انیشتینی ... چیزی شده بودیم! ولی در کل به همشون تبریک می گم... چه با رتبه خوب چه متوسط... بد نداریم! به جون بچه ام امسال همه قبولن...

+پ.ن.

- کلا شاید هر 12 ماه در سال 3 ماه کار کنم! 1 ماه قبل از هر ممیزی... بقیه ماه ها هم حقوق می دن که اون یه ماه رو خوب کار کنیم! و بلاخره از فردا ساعت 11 تعطیلات من شروع می شه... راحت می شم از این همه کار و دردسر...

- کاش واقعا می تونستم حرص مو رو وسایل خونه خالی کنم... حیف که تا دست به یه چیزی می زنم مامان میگه... از یه جا دیگه عصبانی ای به اینا چیکار داری...  جا واسه خالی کردن آدم یه جا دیگه اس... و با انگشت سبابه دستشویی رو نشونم می ده... بله دیگه! اینم شد زندگی... وقتی نمی تونی حتی یه لیوان بشکونی... 

- یعنی عاشق این زنبوره ام ------------------------------------------------------------------------>>

++ هواشناسی:

اینکه گفتم صبح ابر تو آسمون بو رو خواب ندیدم... واقعا بود! و با اینکه تمام راهو دویدم ولی باز خیلی خنک بود! انگار نه انگاز وسط تابستونیم... so : هواخوب است و عالی... خوش است و متبوع... تنها با گاهی چاشنی غرغرانگی...

+++ و در ادامه مطلب holiday نوشت:  

 از اونجایی که بنده تا دو-سه روز جهت تعطیلات مغزی آماده می شم... دیگه حس نوشتنم نبود... ولی این انشائ جالبی بود... شاید خونده باشی... ولی باز بخونش!

{ ما دلمان می خواست در آینده دکتر شویم و متخصص بدن انسان بشویم و همه ی مریض ها را درمان کنیم. ما تا حالا شکم چند تا قورباغه را هم عمل کرده ایم و اصلن از خون نمی ترسیم اما برادرمان یک روز به ما گفت: «چون تو خوش خط هستی، پس نمی توانی دکتر خوبی شوی.» و بعد هم گفت: «اگر دکتر شوی، ممکن است هنگام تشخیص علت مرگ یک نفر که در بازداشتگاه فوت کرده، خودت هم ناگهان خودکشی شوی.» ما منظور برادرمان را نفهمیدیم اما توی فیلم ها هم دیدیم که خیلی از دکترها ساختمان می ساختند. بنابراین ما تصمیم گرفتیم که مهندس شویم تا ساختمان ها را محکم تر بسازیم و بعد پول دار شویم، اما برادر بزرگ ترمان که خودش چند سال پیش مهندس شده، هنوز پولدار نشده است. او به ما گفت که این روزها هر پاره آجر را هم که بلند کنی یک مهندس از زیرش می پرد بیرون و بعد درخت ازگیل توی حیاط را نشان مان داد و گفت: «همین درخت را اگر الان تکان دهی دست کم بیست سی تا مهندس ازش پایین می ریزد.» برادر ما معتقد است هرکس که توی کوچه و خیابان به چشم می خورد مهندس است، مگر آن که خلافش ثابت شود. برای همین است که همه همدیگر را مهندس صدا می زنند. ما این ها را نمی دانیم، اما خلبان شدن را هم خیلی دوست داریم و هنگامی که برادران رایت موفق شدند پرواز کنند، ما در پوست خود نمی گنجیدیم اما الان، هربار که اخبار را گوش می کنیم یک هواپیما سقوط می کند و همیشه هم مقصر اصلی خلبان است و ما نمی دانیم چرا تقریبن خیلی از خلبان ها اسم شان توپولوف است. ما همچنین خیلی دوست داشتیم که دانشجو شویم اما برادرمان که قبلن دانشجو بود به ما گفت که دانشجوها نمی توانند حرف شان را به مسئولان بفهمانند و زمانی که موفق به فهماندن آن می شوند، بلافاصله کتک می خورند و بعد به زندان می افتند. بنابراین ما چون به فوتبال علاقه مند هستیم و دوست داریم یک روز به برنامه ی نود برویم و در آن جا بین صفر تا یک میلیون، چندتا عدد را انتخاب کنیم، تصیمیم گرفتیم داور فوتبال شویم. زیرا داورها با سوت همه کار می کنند و خیلی کیف می کنند. اما چند وقت پیش در استادیوم دیدیم که تماشاچی ها با داور و شیر سماور جمله می ساختند و بلند بلند فریاد می زدند و داور قرمز می شد. بعد تماشاچی ها با داور و توپ و تانک و فشفشه جمله می ساختند و داور خیلی عصبانی می شد. بدین ترتیب ما دل مان تقریبن خیلی برای داور سوخت. ما هم چنین خیلی دوست داریم که نویسنده شویم و آدم معروفی بشویم اما برادرمان می گوید: «دراین مملکت اگر شکار لک لک شغل شد، نویسندگی هم شغل می شود.» ما منظور برادرمان را اصلن نفهمیدیم. او می گوید که یک نویسنده برای این که معروف شود، یا باید بمیرد یا به زندان بیفتد. ما دیگر خیلی خسته شدیم و نمی دانستیم که چه کاره شویم، در نتیجه از برادرمان پرسیدیم: «پس من چه کاره بشوم؟» برادرمان گفت: «نمی دانم، اما سعی کن کاری را انتخاب کنی که همیشه تک باشی و معروف شوی و هیچ وقت در هیچ موردی مقصر اصلی نباشی و کسی هم جگر نکند بلند بلند با اسمت جمله بسازد.» و ما تصمیم گرفتیم رییس جمهور شویم.

این بود انشای من، خوش بود معلم من}