روزی که

روزی ما هر دو ، کبوتر هایمان را پیدا خواهیم کرد...

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت 

روزی که هر لب ترانه ایست تا کمترین سرود بوسه باشد...

روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست تا من به خاطر آخرین شعر رنج جستجوی قافیه نبرم...

روزی که ما برای کبوترهایمان دانه بریزیم...

و من آن روز را انتظار می کشم،

حتی اگر روزی که دیگر نباشم...

احمد شاملو