این چه حسیه دارم... یکی نیست بگه خوشی رو قورت دادی و خوشبختی رو قی کردی... پ چته دیگه...
بعضی وقتا از خوش بختی زیادی رو دل می کنم... اون وقتی که فشار به پشت پلکام میاد و سرازیر می شه... شاید ترسه! شاید دلهره! نمی دونم.... دلهره ی تموم شدن... ترس از دست دادن! یکی بهم می گفت همه چیز مقطعیه.. یه روزی میاد و یه روزی میره... و هر اومدنی یه رفتی هم داره... دلم نمی خواد باور کنم! یعنی میشه منحنی سینوسی عمر من با همین فرکانس و دامنه ثابت ادامه پیدا کنه... نمی خوام هیچ نویز و فرکانس اضافی روش تاثیر داشته باشه! یه موج ثابت رگوله شده می خوام... خدایا... فرکانس خوشبخی منو به حالت میرا نرسون! نه انتگرالی نه پالسی! بذار همیشه مدوله شده باقی بمونه! اونم از نوع مدولاسیون فازی! خدایا شدت نویز پذیری دلم رو پایین بیار... نذار همه چیز اینقدر روش تاثیر داشته باشه!!! کمکمون کن!